مددکاری جامعه ای

پژوهشی که یک ماه قبل، رونامه شرق رسانه ای کرد پیام عجیبی داشت. گزارش این پژوهش چند هفته بعد، سراسر وبسایتهای کشور را فراگرفت و کارشناسان درباره نتایج خیره کننده آن اظهارنظرات فراوان کردند. این پژوهش با عنوان سنجش و ارزیابی سرزندگی شهری با رویکرد ورزشی - فراغتی در سال ۱۴۰۱ در مرکز مطالعات و برنامه‌ریزی شهر تهران انجام شد و نشان داد که نزدیک به 81 درصد مردم تهران در مجموع اعلام کرده اند که وضعیت سرزندگی پایینی دارند. نزدیک 19 درصد هم گفتند که سطح سرزندگی شان متوسط است. همانطور که انتظار می رود نمره های پایین تر مربوط به ساکنین جنوب تهران بود و شمال شهری ها اوضاع نسبتا مناسبتری را گزارش کرده اند و این رابطه نه فقط وضعیت اقتصادی بلکه میزان بهتر آب و هوا و اکولوژی را هم دربرمی گیرد. هرچه گشتم اصل گزارش را ندیدم اما سینا صابریان که مدیر طرح و برنامه مرکز است و ظاهرا بر این طرح نظارت داشته می شناسم و می دانم که پژوهشگر متعهد و مستقلی است و حرف غیرعلمی نمی زند. بنابراین، کمی اعتماد کردم. هرچند تأکید این تحقیق بر ورزش و اوقات و اسباب فراغت است و سال 1401 هم سال شادی از نظر اجتماعی، اقتصادی و از همه مهمتر سیاسی نبود (امیدوارم داده های این پژوهش مربوط به قبل از تابستان 1401 باشد) اما در نهایت، یافته هایش شدیدا قابل تأمل است و قابل تعمیم به همه موجودیت شهری و اساسا حق بر شهر که در نهایت معلوم می شود نزدیک به 99 درصد مردم از حالشان راضی نیستند. البته یافته عجیبی نیست و هر کسی که فرصت کند در شهر تهران قدمی بزند، یافته ای مشابه را به چشم خود خواهد دید. ترافیک وحشت آور که ساعت ها رانندگان و مسافران را کنار هم نگاه می دارد. اینها فقط برخی از دلایل ایجاد این فضای دلمرده و ناسرزندگی است:هوای مددکاری جامعه ای ...

مددکاری جامعه ای ...